Λίγο πριν συνταξιοδοτηθώ άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να περάσω τον απεριόριστο χρόνο μου χωρίς υπηρεσία. Μαζί με τα άλλα σκέφτηκα να γίνω και αγρότης. 

 Κοντά στο χωριό μου, το Παλαίκαστρο, στην περιοχή της  χιόνας, φύτεψα πριν λίγα χρόνια  ελαιόδεντρα που μαζί με τ΄αλλα που είχα άρχισα να καλλιεργώ ΄ίδιος.  

Φύτεψα ακόμη ένα αμπέλι στο Μητάτο μαζί με τους φίλους μου και με οδηγούς και συμπαραστάτες  τον Φιλόθεο, τον Νίκο και τον Μανώλη.

Κάποιοι με ρωτούν γιατί το κάνω αφού η σύζυγος και  οι κόρες μου δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για καλλιέργειες .

Για μένα είναι μια ξεχωριστή ικανοποίηση  να βλέπω τις καλλιέργειες μου να καρποφούν. Τα προηγούμενα χρόνια έπαιρνα λάδι από την Ελλάδα, κάτι που θεωρούσα φυσικό χωρίς πολλές άλλες σκέψεις. Είναι όμως κάτι άλλο να παίρνεις το λάδι που ο ίδιος κουράστηκες, ίδρωσες για να το παράξεις.

΄                                              ΄                                               Ενα χρόνο μετά.

Οι ελιές μου σήμερα.

Σήμερα οι ελιές μου καρποφορούν . Στο  ίδιο μέρος και μεγάλες που φύτεψε ο αείμνηστος και σεβαστός μου θείος Μανώλης Βρακουράκης. Το όνειρο του να φύτέψει, σε μεγάλη ηλικία, όλο το χωράφι με ελιές δεν μπόρεσε να  το πραγματοποιήσει.   Ίσως για μένα να ήταν ένα επιπλέον κίνητρο να του κάνω αληθινο, έστω και στην άλλη ζωή , το όνειρο του. 

Στον κάμπο του Μητάτου καλλιέργεια αμπελιού

Ένα αμπέλι που φύτεψα πριν λίγα χρόνια και σήμερα καρποφορεί.  Τα τελευταία  χρόνια όμως επισκέπτομαι την Ελλάδα διαφορετικούς μήνες από αυτούς της καρποφορίας και δεν είχα την ευκαιρία να  απολαύω τους καρπούς των προσπαθειών μου.

Βέβαια είχα και βοηθούς, τους καλούς μου φίλους, που είναι πάντα κοντά μου.